ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

 H αλήθεια είναι πως έχω να κάνω χρόνια ανάρτηση με αυτόν τον τίτλο. Με μεγάλη μου λύπη κατάλαβα οτι το κυνήγι της ύλης στις κατευθύνσεις δεν έδινε την ευκαιρία στους μαθητές μου να δημιουργήσουν. Φέτος, λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία να εφαρμόσω την δημιουργική γραφή σε όλα τα τμήματα τα οποία διδάσκω. 

  Αφορμή στάθηκε η διδασκαλία του υπερρεαλισμού και η τεχνική της αυτόματης γραφής. Έχουμε κάνει αρκετές ασκήσεις από τότε. Η τελευταία βασίστηκε στο μελοποιημένο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη " Το παράπονο". Αφήνω τα κείμενα το παιδιών να μιλήσουν από μόνα τους. Περιμένω τα σχόλια σας. 

  Στην ανάρτηση αυτή παρουσιάζω το πρώτο κείμενο αυτής της σειράς. 

( Τα παιδιά ήθελαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους) 

"Παράπονο. Άγχος. Αύριο διαγώνισμα στο αδίδακτο κείμενο. Τη λήθη αναζητώ, μέσα στη βουή. Πλάτων, Αριστοτέλης, Ξενοφών, Λυσίας, Πρωταγόρας, Αντίφων σοφία αιώνων, τώρα μάθημα. Δίψα για γνώση, για νερό, για ζωή, για αγάπη. Όνειρα άπιαστα, πάντα τα κυνηγάμε . Κουβέρτες μικρές, τίποτα δε σκεπάζουν, Παράφρονες με ιδωμένα δόντια. Αγανάκτηση. Επανάσταση. Γαλήνη. «Επί ασπαλάθων»  Η μουσική είναι γέφυρα, πύλη. Σ’ έναν κόσμο μαγικό κι αερικό. Αγωνίες και λύπες ξεχάστηκαν τώρα. Ο δρόμος ανοίγεται, ευρύς. Τα μονοπάτια για να πάρω, πολλά. Που οδηγούν ; Θόρυβος και μελωδία, αρμονία και παραφωνία. Το τρίτο θέμα τα έχει και τα δύο. Αέναη η αρμονία. Λίγες στριγκές μόνο νότες, μετά παύουν. Άνοιξη. Καλοκαίρι. Θάλασσα. Πλοία. Μεταφέρουν ανθρώπους, ιδέες. Πρόσφυγες. Τι θρήνος και οδυρμός! Υποκριτές, φαρισαίοι, ελπίδες πνίξατε κάπου στη Μεσόγειο. Τρικυμία. Κεραυνοί. Παιδικά σφάγια δε δέχεται για θυσία ο Ποσειδώνας. Ένα ακόρντο όλα τα καταπνίγει. Όλα τα αλέθει. Ένας μύλος. Αγρότες του παλιού καιρού. Σιωπή. Φύση. Πράσινο. Δέντρα. Ένα δέντρο με ανθρώπινο πρόσωπο . Ένα μουσικό θέμα στο βάθος. Πλατινένια πένα, αποτύπωσε έναν κόσμο στο χαρτί! Βρόμικα σφουγγάρια πάνω σε ζωγραφικούς πίνακες. Πρόωρης μεγαλώνουμε και χάνουμε την ομορφιά. «Με την ευχαρίστηση κάνουμε τα φαύλα, με τη δυσαρέσκεια μένουμε μακριά από τα όμορφα»  Αριστοτέλης ξανά. Το λυκόφως των θεών, λυκόφως της παιδικότητας μας. Ρυθμικό λίκνισμα της λέμβου στο ποτάμι. Ένα ζευγάρι που βγήκε για βαρκάδα. Βάθος μεγάλο και απέραντο. Τι να κρύβουν της ζωής τα βάθη ; «Για ποια ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες, για ποιο ταξίδι ονειρευτό» Μια ανάλαφρη νύχτα στην επαρχία. Τοπίο λουσμένο στο σεληνόφως. Με πελέκι αστραπόμορφο, ο πολέμαρχος Ήλιος. Πρωί. Ξύπνησα. Επανάληψη. Μοτίβα, ενότητες οργανικές. Αραβουργήματα στους τοίχους. Βυζαντινά ψηφιδωτά. «Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδου». Μελαγχολία ποιητού. Ελπίδα. Ανθρώπου, όχι μόνο ποιητού. Όσο ζω, ελπίζω. Dum + οριστική σύγχρονο (παράλληλη διάρκεια). Βροχοσταλίδες. Υγρό το παράθυρο, κρύβει τη θέα. Ο κόσμος μένει κρυφός , κι εμείς στο κέλυφος. Φυσαλίδες στο καυτό νερό. Ο καφές ψήνεται. Μα στο μεταξύ, ο κόσμος ταξιδεύει. Ταξιδεύουμε λοιπόν κι εμείς; Γιατί μας φαίνονται όλα στατικά; Νέα μέρα, νέοι εμείς. Μα εμείς δεν αλλάζουμε ποτέ. Πρόσωπα πάντα ίδια. Ύστερα κρανία. Ο γαλάζιος Δούναβης. Χορευτές με ανάλαφρα βήματα. Όταν δε βαδίζεις, χορεύεις."