ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Συνείδηση
Ζείς μέσα από κάθε σκέψη από μια ελπίδα ζοφερή
η σκιά σου με τρομάζει πριν φέξει, κρύβεται στην πρώτη τη στροφή
Και να ‘ σαι!
Ακροβατείς σ’ ένα σκοινί, λέξεις κοφτερές σαν το σπαθί
εχθρός οι σκέψεις της νύχτας που ‘ρχονται κάθε βράδυ στο κρεβάτι σου,
στα μεταξένια κόκκινα σεντόνια… Ψίθυροι… εχθροί της σιωπής –
μα…. να μην ακούσει κανείς! μόνον εσύ. Να μ’ ακούς…

Σε μονοπάτι ερημιάς καπνός στον ουρανό,
στο τέλος του δρόμου το απέραντο κενό… είναι πολύ μακριά-
με πονάς σε κάθε βήμα.
Άτακτη ψυχή! Ζείς σαν ένα κύμα, μετράς το χτύπο της καρδιάς που όλο δυναμώνει
ζεί μέσα σου ένας Σατανάς, την γυναίκα σου ζυγώνει.
Το τελευταίο βήμα την πονά μαχαιρώνει το τελευταίο χάδι
το μετανιώνεις μα είναι αργά, ανοίγει η πόρτα στο σκοτάδι.
Στ’ αποκορύφωμα... σιωπή!
Τίποτα δεν ηχεί χωρίς μια φωνή, χωρίς σημάδι ότι ζεί.
Ο ψίθυρος αυτός παραμονεύει, σε παιδεύει! Να μ’ ακούς….

Εκεί που φτάνεις στον γκρεμό –φιλί που φέρνει χωρισμό-
ένα βήμα σε χωρίζει απ’ το ένοχο σου μυστικό.
Ένα δάκρυ θα γίνει θάλασσα θα σε πνίξει σ΄ ένα σου λυγμό
κι αν το μετανιώσεις δε θα βρεις το γυρισμό.
Κι όλο σιγοτραγουδάς, με φωνή προκλητική, να μην έρθει αυτή η φωνή .
Δε σ’ αγαπά… Σε μισεί.
Ο ψίθυρος αυτός σε κυνηγά, κάνει παρέα στη σκιά σου
κάθε σου ψέμα μαρτυρά. Ψιθυρίζει πάλι σιγανά… Να μ’ ακούς!

Τα χρόνια κυλάνε σαν νερό χωρίς γαλάζιο ουρανό
(- Αχ κελί μου σκοτεινό! )
Μ’ αυτή τη φωνή στο χα πεί… Έπρεπε να μ’ ακούς