Συνολικές προβολές σελίδας

Αναζήτηση

Θέματα

Giveaway of the Day

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Είμαι απόφοιτος του τομέα Κλασικών Σπουδών του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος του ίδιου τομέα της σχολής με το θέμα της διπλωματικής μου εργασίας να παραγματεύεται το έργο "Περὶ παίδων ἀγωγῆς" του Πλουτάρχου. Είμαι υποψήφια διδάκτωρ του τομέα Κλασικών Σπουδών του τμήματος Φιλολογίας του Δ. Π. Θ. Με ενδιαφέρουν αρκετά θέματα διδακτικής μεθοδολογίας και μελέτες περιπτώσεων. Το 2009 διορίστηκα μέσω Ασεπ και δίδαξα στο ΓΕΛ Αρχαγγέλου Ρόδου για δύο χρόνια. Από το σχολικό έτος 2011-12 υπηρετώ στο ΓΕΛ Λιμένα, στην γενέτειρά μου, την Θάσο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

"Δωμάτιο" - Παράλληλο για τα "Αντικλείδια"

Όπως επισημαίνει και η Β. Ψαροπούλου στο βιβλίο της "Ποιητική αδεία", το τραγούδι αυτό είναι ένα ποίημα- "αντικλείδι" για να κατανοήσουμετο πρώτο και το τελευταίο ποίημα της ενότητας. Ο Καβάφης, στον "Καισαρίωνα" αφήνει ανοιχτή την πόρτα της ποίησης και μας βάζει στο εργαστήρι του δημιουργού. Ο Παυλόπουλος μιλά για μια πόρτα κλειστή για την οποία κατασκευάζονται αντικλείδια για να την ανοίξουν. "Μα η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή". Η Λένα Παππά λύνει το πρόβλημα και των δύο ποιημάτων... Όπως είπε και ο Σεφέρης "είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας". Αναζητήστε τα κοινά στοιχεία και περιμένω τα σχόλια σας..!!!


Στίχοι: Λένα Παπά
Μουσική: Χάρης Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας


Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή**
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

"Τι είναι ποίηση" άρθρο του Γιώργη Παυλόπουλου

Διαβάστηκε από τον ίδιο τον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο στην εκδήλωση του περιοδικού "Γράμματα και Τέχνες" που έγινε προς τιμήν του στο "Σπίτι της Κύπρου" στις 8/12/1997. Αναδημοσιεύεται από το τεύχος 83 του περιοδικού "Γράμματα και Τέχνες" (Φεβρουάριος - Μάρτιος 1998)

Κυρίες και Κύριοι Φίλες και Φίλοι
Παραλλάζοντας αυτή τη σημείωση του Πωλ Βαλερύ, η οποία παραπέμπει αμέσως στον Ποιητή και στην Ποίηση, θα λέγαμε: "Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε".
Κι εγώ τώρα δεν ξέρω να σας πω τι είναι Ποίηση και γιατί γράφω ποιήματα. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω να σας πω σε τι μας βοηθάει η Ποίηση και ποιος είναι ο σκοπός της.
Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της.
Τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή δεν έχει άλλο τρόπο να την εκφράσει: γράφει ποιήματα. Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει κυρίως αυτό που κρύβει η ζωή. 'Οπως ο έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένους.
Η Ποίηση λοιπόν είναι πράξη ερωτική; 'Η μήπως πράξη απόγνωσης; 'Η μήπως και τα δύο; Πράξη ερωτική και συνάμα π ράξη απόγνωσης.
Για την ποιητική πράξη έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα. Και από τους ιδιους τους τεχνίτες και από τους θεωρητικούς. Πολλές φορές οι Ποιητές προσπάθησαν να διατυπώσουν τον ανύπαρκτο ορισμό της Ποίησης, σα να κοίταζαν σ' έναν καθρέφτη όπου δεν έβλεπαν το πρόσωπό τους, αλλά το απόλυτο κενό.
Σταχυολογώ πρόχειρα:
Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου Στήβενς
Η ποίηση αρχίζει πάντα, όταν κάποιος που πρόκειται να γίνει ποιητής, διαβάζει ένα ποίημα. Μίλτον
Η ποίηση μας δημιουργεί την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Μπράντλεϋ
Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Καρυωτάκης
Η ποίηση είναι ένας φασιανός που χάνεται στους θάμνους Στήβενς
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Σεφέρης
Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο, αν και θα ήταν υπερβολή να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό.
Ζεζλάβ Μίλοζ
Η ποίηση είναι έκφραση, αν ένας στίχος είναι έκφραση, αν καθένα από τα μέρη που απαρτίζουν ένα στίχο, κάθε μία λέξη, είναι εκφραστικά μόνα τους. Κρότσε
Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Αναγνωστάκης
Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών. Μπόρχες
Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. Εμπειρίκος
Η ποίηση αρχίζει με την επίγνωση εκ μέρους μας όχι της Πτώσης, αλλά του ότι πέφτουμε. Μπλουμ
'Οταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας. Μπόρχες
Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων
Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση. Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Έλιοτ
Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης. Πάουντ
Η ποιότητα ενός μεγάλου ποιητή είναι πανταχού παρούσα και πουθενά ορατή σαν μία ξεχωριστή συγκίνηση. Κόλεριτζ ή Ντε Κουίνσυ
Αν κάποιος μάθει καλά ελληνικά, μπορεί να βρει σχεδόν "ολόκληρη την ποίηση" στον Όμηρο. Πάουντ
Είναι παράξενο πως γράφει κανείς ποιήματα. Σεφέρης
Οι ποιητές όλων των εποχών έλαβαν μέρος στη συγγραφή ενός Μεγάλου Ποιήματος αενάως εν εξελίξει. Σέλλεϋ
Στην ίδια την ουσία της ποίησης υπάρχει κάτι το απρεπές: Φανερώνονται πράγματα που δεν ξέραμε πως τα κρύβαμε μέσα μας και τρομάζουμε σα να είχε ξεπηδήσει μια τίγρης και στεκόταν μπροστά μας στο φως τινάζοντας την ουρά της. Σέσλαβ Μίλοζ
Όλη η ποίηση είναι ποίηση πειραματική. Στήβενς
Η ποίηση είναι η αιτία που φθείρει το κάθε τι από το μη είναι στο είναι. Πλάτωνας
"Διο ευφυούς η ποιητική εστιν ή μανικού. Τούτων γαρ οι μεν εύπλαστοι οι δε εκστατικοί εισίν".
(Η τέχνη της ποίησης είναι έργο του προικισμένου μάλλον παρά του μανικού καλλιτέχνη, γιατί ο πρώτος είναι ο επιδέξιο μιμητής, ενώ ο δεύτερος κατέχεται από ενθουσιασμό και του λείπει η ψυχική ηρεμία).
Αριστοτέλης
Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος όπως ανεξάντλητες είναι οι άπειρες αισθήσεις που μας υποβάλλει η Ποίηση. Θα σταματήσω εδώ. Και θα τον κλείσω με μια φράση του Πεσόα:
Ο άνεμος φυσάει
έτσι όπως τον άκουσε ο Όμηρος
ακόμα κι αν δεν υπήρξε ποτέ
Ανέφερα τον Πεσόα, αλλά δεν σας αποκάλυψα τα ονόματα εκείνων που έγραψαν αυτούς τους στοχασμούς για την Ποίηση. Καλύτερα έτσι.'Ισως αυτός ο τρόπος μας φέρνει πιο κοντά σε Κείνον που αποσβύνοντας ολοένα το πρόσωπό του μέσα στο έργο του, γίνεται ο άλλος, γίνεται οι άλλοι, γίνεται ο Κανένας. Θέλω να πω μας φέρνει πιο κοντά στον Ποιητή και στο Ποίημα.
Και τι είναι τελικά το Ποίημα; 'Ισως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόνιτα του ο Ποιητής για να μπει στη βάρκα του Θανάτου. Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή.
Έχω γράψει τούτο το χάι-κου:
'Ολοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ' ένα ποίημα
Αλλά και όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η τουλάχιστον αυτή τη μαγική εντύπωση μας δίνει η τέχνης της Ποίησης. Πως όσα έχουν χαθεί και κείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση.
Θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση "όσα κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται" όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός.
Θέλω τώρα να ευχαριστήσω το περιοδικό "Γράμματα και Τέχνες", τον εκδοτικό οίκο Σοκόλη και το πολύ αγαπητό μας φιλόξενο σπίτι της Κύπρου για τη διοργάνωση αυτής της βραδιάς. να ευχαριστήσω όσους μου έκαναν την τιμή ν' ασχοληθούν με τα ποιήματά μου, τη φίλη μου Ελένη Κεχαγιόγλου που θα διαβάσει, όπως εκείνη ξέρει να διαβάζει, κάποια απ' αυτά.
Να ευχαριστήσω επίσης εσάς που μας τιμήσατε απόψε με την παρουσία σας. Βεβαίως θα σας διαβάσω κι εγώ μερικά από τα δικά μου και θ' αρχίσω με εκείνα που, θα μου επιτρέψετε να το πω, προσπαθούν να εκφράσουν κάτι από την παραξενιά, την αγωνία και την ανάγκη του να γράφεις ποίηματα.
Ποιήση Τέχνη Μαγική
“Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON” ΄Νίκος Γκάτσος, Αμοργός
«Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.


Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.»

«Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.»



Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Υλικό για το "Μόνο γιατί μ΄αγάπησες"

Παράθέτω πρώτα το έξτρα υλικό που σας υποσχέθηκα
Απόσπασμα από εφημερίδα από την ηλεκτρονική ψηφιοθήκη του Α. Π. Θ
Σκιαγράφηση της προσωπικότητάς της από την Μυρτιώτισσα
(ευχαριστώ την Ε. Στάμου για την ανάρτησή της.. μας βοήθησε εξαιρετικά)
"Βρέχει φώς" Κ. Γκισομούλης για την ζωή της Μ. Πολυδούρη(άλλη μια πρόταση του Δ. Μάνεση)

Στη συνέχεια ακολουθούν αναρτήσεις με βασική βοήθεια για την μελέτη του ποιήματος
Η φυσικότητα, η αμεσότητα, η "αυθορμησία", το πηγαίο της ποίησης της Μαρίας Πολυδούρη. Aπό το ιστολόγιο του συναδέλφου Δ. Μάνεση
Μουσικά παράλληλα για το "Μόνο γιατί μ' αγάπησες" της Μ. Πολυδούρη...

Κ. Καρυωτάκης- Μ. Πολυδούρη: ιδανικοί αυτόχειρες

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ (ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ)
Μόνο γιατί μ' αγάπησες- Μαρία Πολυδούρη
Απαντήσεις σε ερωτήσεις ΚΕΕ για το "Μόνο γιατί μ' αγάπησες" της Μ. Πολυδούρη
Μόνο γιατί μ' αγάπησες- Μαρία Πολυδούρη (Ερωτήσεις Αξιολόγησης ΚΕΕ)

Μουσικά παράλληλα για το "Μόνο γιατί μ' αγάπησες" της Μ. Πολυδούρη...

Αναστενάξατε.. χαμογελάσατε.. ερωτευτήκατε.. αναπολήσατε.. συγκινηθήκατε.. κλάψατε... απορήσατε(ε Αποστόλη?) Όλα αυτά μέ ένα ποίημα.. Χαίρομαι πολύ που σας αγγίζει τόσο πολύ η λογοτεχνία..
Αφού διαβάσατε την επιστολή της Μ. Πολυδούρη ήρθε η ώρα για μουσικά παράλληλα...
Πρώτα στη σειρά είναι αυτά που έχετε να αναλύσετε για την Τρίτη





Στη συνέχεια παραθέτω τα τραγούδια που ακούγαμε κατά την ανάλυση του ποιήματος, όλα σε ποίηση Μ. Πολυδούρη


Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Επισημάνσεις για την ανάπτυξη ιδέας σε παράγραφο (Συνήθως δεύτερο ερώτημα στις εξετάσεις)

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ. ΘΕΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ «ΤΕΧΝΗ» (θεωρία και προτάσεις για την εφαρμογή της από το φιλόλογο Θωμά Μυλωνά)


Βήμα 1ο: Εντοπίζω τις έννοιες- τις λέξεις-κλειδιά που καλούμαι να σχολιάσω.
Βήμα 2ο: Κατανοώ τη μεταξύ τους σχέση.
Βήμα 3ο: Αναδιατυπώνω -με απόλυτη νοηματική πιστότητα- στη θεματική περίοδο τους βασικούς άξονες του δοθέντος αποσπάσματος.
Βήμα 4ο: Αιτιολογώ, αναλύω, εξηγώ το περιεχόμενο της θεματικής περιόδου.


ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ (εφαρμογή θεωρίας)
Να αναπτύξετε σε μια παράγραφο την άποψη : «Η τέχνη είναι ο δρόμος απ’ όπου το άτομο επιστρέφει στην ομάδα».


μέσω της τέχνης

άτομο →→→→→→ ομάδα

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ:
Θεματική Περίοδος (ορισμός θέματος): Τέχνη είναι ο άρρηκτος δεσμός που ενώνει τους ανθρώπους και τους λαούς καταργώντας τα σύνορα του μίσους.
Λεπτομέρειες ανάπτυξης: Η τέχνη ως αισθητική έκφραση της ζωής έχει ευεργετική επίδραση τόσο στον άνθρωπο όσο και στη κοινωνία. Αποτελεί μια γλώσσα που είναι κοινή για όλους. Μέσω της τέχνης επισημαίνεται η κοινή μοίρα των ανθρώπων, ενώ στηλιτεύεται το μίσος απέναντι στους συνανθρώπους μας , καθώς και η απάθεια απέναντι στα πανανθρώπινα προβλήματα . Κάθε είδους τέχνη αποτελεί έναν ύμνο για τον άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος , φυλής, θρησκείας, ενώ αντιτάσσεται στο ρατσισμό και τον εθνικισμό..
ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ/ συμπέρασμα: Τέλος ,συμβάλλει στην καλλιέργεια της ομαδικότητας, της κοινωνικής συνείδησης και στην πρόταξη του κοινού καλού.


ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ
Επιχείρημα: η επόμενη πρόταση αναπτύσσει-υποστηρίζει το νόημα της προηγούμενης.
► Η θεματική περίοδος της παραγράφου μας αποτελεί την αποδεικτέα θέση που καλούμαστε να αποδείξουμε.
► Για να την αναπτύξουμε μπορούμε να θέσουμε τα ερωτήματα: ΤΙ – ΓΙΑΤΙ – ΣΥΝΕΠΩΣ – ΑΝ ΔΕΝ – ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ – ΠΩΣ, τα οποία ενεργοποιούν σκέψεις και συλλογισμούς.
► Με βάση την αποδεικτέα θέση, συγκεντρώνουμε αποδεικτικό υλικό (θεωρητικό και πρακτικό) και οργανώνουμε την επιχειρηματολογία μας με τις διάφορες μεθόδους οργάνωσης των επιχειρημάτων:
1.αιτιολόγηση
2. αίτιο – αποτέλεσμα , σκοπός , συμπέρασμα
3. επεξήγηση
4. παράδειγμα
5. ερώτηση –απάντηση
6. ορισμός – διευκρίνιση
7. αντίθεση
8. διαίρεση
9. προϋπόθεση
10. ιστορική αναφορά (ο ρατσισμός στο παρελθόν)
11. μαρτυρία


ΟΔΗΓΙΕΣ
Α. Δεν «ξεφεύγουμε» από τη θεματική μας περίοδο με άσχετες ιδέες.
Β. Συνοχή –χρήση συνδετικών ,διαρθρωτικών λέξεων και εκφράσεων.

ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ/ εφαρμογή θεωρίας
«Το σχολείο αποβλέπει κυρίως στην ανάπτυξη του λογικού στοιχείου στο παιδί. Και όπως είναι σήμερα γνωστό, η υπερτροφία του λογικού στοιχείου πληρώνεται με την ατροφία των υπολοίπων». Να σχολιάσετε σε μια παράγραφο την άποψη του συγγραφέα στο παραπάνω χωρίο.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η λειτουργία του σχολείου στις μέρες μας είναι πολύ περιορισμένη. Ουσιαστικά, διαποτίζει με ρηχές και ξερές γνώσεις τα νεανικά μυαλά με σκοπό τη μαζοποίηση και ομοιομορφία. Η λογική πρέπει να αποτελεί το βασικό στοιχείο του ανθρώπου πράγμα που εμποδίζει τα παιδιά να αναπτύξουν το ελεύθερο πνεύμα της αμφισβήτησης και να καλλιεργήσουν την φαντασία τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι προβάλλονται μόνο εμπορικοποιημένα πρότυπα σε όλους τους τομείς: στο ντύσιμο , το φαγητό, τη μουσική ... Ως εκ τούτου η νέα γενιά αποκαλύπτεται μουντή, αδιάφορη και απόλυτα επιφανειακή. (91 λέξεις)


ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Η λειτουργία του σχολείου στις μέρες μας είναι πολύ περιορισμένη.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ, ΣΚΟΠΟΣ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Ουσιαστικά , διαποτίζει με ρηχές και ξερές γνώσεις τα νεανικά μυαλά με σκοπό τη μαζοποίηση και ομοιομορφία.
ΑΙΤΙΟ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Η λογική αντιμετωπίζεται σαν το βασικό στοιχείο του ανθρώπου, πράγμα που εμποδίζει τα παιδιά να αναπτύξουν το ελεύθερο πνεύμα της αμφισβήτησης και να καλλιεργήσουν την φαντασία τους.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ/ παράδειγμα: Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι μέσω του σχολείου προβάλλονται μόνο εμπορικοποιημένα πρότυπα σε πολλούς τομείς : στο ντύσιμο, το φαγητό, τον τρόπο σκέψης: ↑
ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ, ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ως εκ τούτου η νέα γενιά αποκαλύπτεται μουντή, αδιάφορη και απόλυτα επιφανειακή.
Πηγή: http://ta4mx.blogspot.com
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Μια επιστολή της Μ. Πολυδούρη

"Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα..."

Ίσως το γράμμα αυτό να μη διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ' αλήθεια, δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πεια ολότελα ξεχαστή απ' όλους. Αλλά, ούτε δα κι αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι' ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και Ζωή και Χάρος ήμουν!
Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι' αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για με ήταν θάνατος. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με τον θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ' αγάπησαν κι ας μη μπόρεσαν ποτέ κι ας μη τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν τη ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μη τύχει και τους κλέψω τη ψυχή τους.
Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ' αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου κι η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου κι όμως δε πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε πως αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ' αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς εκείνοι που νοιώθουν τη ψυχή τους να πνίγεται στον πόνο της;
Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μες στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι αυτοί! Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; 'Ανθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι άλλοι -οι λίγοι- προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε;
Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δε τη κατάλαβε.Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μες σ' ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη.
Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαριά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε τη ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα!
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε -ούτ' από μας, ούτ' από τους άλλους- δεν τόλμησε να ξεφύγει από το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ' αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ' αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν -ήμασταν- δειλοί που 'ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι κι υπερφίαλοι! Απόκληροι της αντίληψης.
Κι όμως ανάμεσα σ' αυτούς ήταν κι ο Κ. (εννοεί τον Καρυωτάκη) ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε κι εκείνος τόλμησε. Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα, πως ήμουνα γι' αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι' αυτό θαρρώ κι έζησα τόσο μόνη κι ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σ' ένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δε δέχτηκα μ' ευμένεια κι οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα.
"Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια", έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου. Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω -αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή- μες από τις αναμνήσεις μου.
Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο. Γυρνώ το βλέμμα και κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη, είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος κι όμως -Θεέ συγχώρεσέ με- θα τον έπαιρνα με τη καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια. Με τη καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ' εύρω μοναδική κι αξέχαστή μου αγάπη. Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ, να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου κείνο που μου 'ριχνες σαν έφτανα, τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου, να ιδώ τα χέρια σου ν' απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν, να ιδώ, να νοιώσω το φίλημά σου. Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός κι είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν.
Τα λόγια αυτά ίσως ν' ακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλί, δε μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν' ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν' αφήσετε να θρονιαστεί στη καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν' αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, τη κάθε σας στιγμή τραγούδι κι όταν έρθη η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια.
Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κυττώ πίσω κι αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη κι αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, κείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ' Απρίλη, δεν ήμουν πεια μόνη. Νέοι που μ' αγάπησαν ήρθαν να μ' αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν.
Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι η καλή μου φίλη.

Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη

" Μονο γιατί μ΄αγάπησες" Παραλληλο κείμενο

Το βιντεάκι για το οποίο σας έκανα λόγο σήμερα στο μάθημα.. Περιμένω να το μελετήσετε ως παράλληλο κείμενο και να το συζητήσουμε στην τάξη... Enjoy!!!

Timelines για το μάθημα της ιστορίας

Με το διαδικτυακό λογισμικό Dipity μπορούμε να συνθέσουμε εύκολα μια χρονογραμμή, στην οποία μπορούμε να σημειώσουμε τα κυριότερα γεγονότα μιας περιόδου. Με τη βοήθεια της διαδικασίας αυτής θα μας είναι ευκολότερο να αποκαταστήσουμε τη χρονική σχέση γεγονότων, τα οποία στο εγχειρίδιό μας παρουσιάζονται σε διαφορετικά κεφάλαια. Η χρονογραμμή για την περίοδο ακμής και κρίσης του Βυζαντίου είναι ανοιχτή για συμπλήρωση, όσο προχωρά η μελέτη μας για την περίοδο αυτή.
Πηγή: Δημιουργική...γραφή
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

"Μελαγχολία Ιάσωνος Κλεάνδρου.." Παράλληλο κείμενο

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Λατινικά σημειώσεις 21-50

λατινικα γ λυκειου
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Πώς να γράψετε με πολυτονικό στον υπολογιστή σας

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Η "Ελένη" από τον Όμηρο ως τον Ελύτη


http://faidra111.blogspot.com

Φοβερή η παρατήρηση του κ. Λιαντίνη για την "μορφή της Ελένης" στον Πλάτωνα

ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ AΛ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Η συµπλήρωση σήµερα εκατό χρόνων από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη (γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 στη Σκιάθο, όπου και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911) θα ενισχύσει το αναγνωστικό και φιλολογικό ενδιαφέρον για εκείνο τον κλασικό συγγραφέα µαςπου τις τελευταίες δεκαετίες παραµένει τόσο σταθερά στο προσκήνιο ώστε να µπορούµε να κάνουµε λόγο για ένα πολύπτυχο φαινόµενο.

Παιδί ιερέα και µέλος µιας πολυµελούς οικογένειας, ο Παπαδιαµάντης βίωσε σε ολόκληρη τη ζωή του την οικονοµική ανέχεια. Πέρασε την παιδική καιεφηβική ηλικία του στην αγαπηµένη του Σκιάθο κιέζησε το µεγαλύτερο µέρος της ενήλικης ζωής του στην Αθήνα. Ηολιγόµηνηπαραµονή του στον Αγιον Ορος το 1872 τον έπεισε ότι δεν είναι άξιος ναγίνει µοναχός, ενώ δεν κατόρθωσε επίσης να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Βιοπορίστηκε στην πρωτεύουσα παραδίδοντας µαθήµατα, κάνοντας µεταφράσεις και δηµοσιεύοντας δηµοσιογραφικά κείµενα και τα διηγήµατά του σε περιοδικά και εφηµερίδες της εποχής.