ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΥ ΤΗΣ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ «ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ 2 – ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ»
(ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ)

ΕΚΤΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΣ ΟΜΙΛΙΑ

Στίχοι 1 – 118 (περιληπτικά):
�� Οι Έλληνες νικούν κατά κράτος τους Τρώες. Ο Έλενος, γιος του Πριάμου και
ικανότατος μάντης των Τρώων, συμβουλεύει τον Έκτορα και τον Αινεία.
�� Ο Έκτορας αποσύρεται στην πόλη και παρουσιάζονται ανάμεσα στους δύο στρατούς
ο Γλαύκος και ο Διομήδης, για να χτυπηθούν.
____________________________

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΓΛΑΥΚΟΥ – ΔΙΟΜΗΔΗ:
(«Διομήδη – Γλαύκου εταιρική ομιλία»)
Στίχοι 119 – 236:
Αν και η μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τρώων μαίνεται και η συμφιλίωση είναι αδύνατη,
μετά την καταπάτηση των όρκων (ραψωδία Δ), είναι όμως δυνατή σ’ ένα επίπεδο προσωπικό.
Οι πολεμιστές τοποθετούν πάνω από τον πόλεμο ανώτερα ιδανικά, όπως η φιλία και
διατηρούν την ανθρωπιά τους. Τα όπλα, τα οποία ανταλλάσσουν Γλαύκος και Διομήδης, από
σύμβολα πολέμου γίνονται εχέγγυα φιλίας.
Ο ζωηρός διάλογος Γλαύκου – Διομήδη, πριν τη σύγκρουσή τους, μπορεί να
παραξενεύει, είναι όμως ένα είδος επικής άνεσης. Ο διάλογος δεν περιέχει βρισιές ή
καυχησιές, αλλά εκφράζει ευγενικά συναισθήματα και υπαρξιακές αγωνίες. Ο Γλαύκος
συγκεκριμένα εκφράζεται με πεσιμισμό και απεχθάνεται το θάνατο, ακόμα κι αν είναι
ηρωικός.
Τα χρυσά όπλα του Γλαύκου αντιπροσωπεύουν τον πλούτο της Μικρασίας. Τα
ανταλλάσσει όμως και δείχνει ότι αδιαφορεί για το υλικό συμφέρον. Είναι από μέρους του μία
καθαρή ένδειξη ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Διομήδης �� γιος του Τυδέα και εγγονός του Οινέα και της Περίβοιας.
Γλαύκος �� εξάδερφος του Σαρπηδόνα (γιος του Δία και της Λαοδάμειας, τον οποίο
σκότωσε ο Πάτροκλος). Ο Γλαύκος ήταν γιος του Ιππολόχου και εγγονός του Βελλερεφόντη
και της Φιλονόης.
Λυκία �� απέναντι από τη Ρόδο, μεταξύ Καρίας και Παμφυλίας. Γλαύκος και
Σαρπηδόνας ήταν αρχηγοί των Λυκίων, των πιο σημαντικών συμμάχων των Τρώων.
Στ. 126 «μακρόσκιον κοντάρι»: μήκος δόρατος τουλάχιστον 1,80 μ.
Στ. 129 «μάθε ότι εγώ δε μάχομαι με επουρανίους»: οι επιθέσεις του Διομήδη
εναντίον του Άρη και της Αφροδίτης (ραψωδία Ε �� «Διομήδους Αριστεία»), έγιναν μετά από
υπόδειξη και με τη βοήθεια της Αθηνάς.
Στ. 132 «τες βυζάστρες»: Μαινάδες ή Βάκχες. Νύμφες του θεού Διονύσου, οι οποίες
ανέθρεψαν το θεό στο μυθικό βουνό της Θράκης Νυσήιον (ή Νύσα).
Στ. 134 «βούκεντρο»: ξύλινο ραβδί με σιδερένια αιχμή, για το κέντρισμα των βοδιών
στο όργωμα.
Στ. 135 «τους κλάδους έριξαν»: τα ιερά κλαδιά του Διονύσου. Κλαδιά κισσού και
αμπελιού. Τα ονόμαζαν θύρσους.
Στ. 152 «Εφύρα»: είναι η Κόρινθος.
Στ. 205 «χρυσοχάλινη Άρτεμις»: η Άρτεμη χαρακτηρίζεται έτσι, γιατί διηύθυνε το
αμάξι της με χρυσά χαλινάρια.
Στ. 201 «Αλήιον πεδίον»: έρημη πεδιάδα της Κιλικίας.
Πηγή: www.philology-online.gr